May the blessings of Saint Nicholas (Santa Claus) be always on you; Peace and Friendship inherit the World.

In the fourth century, the venerable bishop Nicholas of Myra was one of the most influential leaders in the Christian church. According to an old legend, he was born in nearby Patara, Turkiye and played a role during the theological discussion on the nature of Christ. After his death, Nicholas became the patron saint of the sailors, and seafaring nations and towns (e.g., Russia and Amsterdam). For centuries, pilgrims came to visit his his tomb, which was situated in the church of Myra, Turkiye. It was rebuilt in the sixth and eighth century. The latest restoration, at the beginning of the twentieth century, was paid by the last tzar, Nicholas II.

A medieval fresco from the basilica, showing the holy bishop.

Because the legend tells that Nicholas once gave gold to three young girls without dowry, it was not unusual to give presents on Saint Nicholas' day, 6 December. In the sixteenth century, the merchants of Amsterdam brought this custom to the New World, to their colony New Amsterdam. When this town had become English in the seventeenth century, the inhabitants of what was now called New York continued to celebrate "Sinterklaas", which gradually changed into "Santa Claus", whose festival was postponed to 25 December. As Father Christmas, Nicholas is popular all over the world.

The difference between Saint Nicholas (who is still venerated in Amsterdam and the rest of Holland) and the American Santa Claus is that the latter is a mere giver of presents, whereas the Dutch "Sinterklaas" has retained something of the old, venerable bishop, including the possibility to censure someone's behavior.

Lycian tombs at Myra, which belong to its oldest history.


The God Hermes. Detail of the decoration of the theater of Myra.

*** All photographs have been taken at Myra-Demre of Antalya/Turkiye.

With our sincere wishes,
MEHMET CHAMDERE

DRINA BRIDGE

The Bridge on the Drina
A vivid depiction of the suffering history has imposed upon the people of Bosnia from the late sixteenth century to the beginning of World War I, The Bridge on the Drina earned Andric the Nobel Prize for Literature in 1961.
A great stone bridge built three centuries ago in the heart of the Balkans by a Grand Vezir of the Ottoman Empire dominates the setting of Ivo Andric's novel. Spanning generations, nationalities, and creeds, the bridge stands witness to the countless lives played out upon it: Radisav, the workman, who tries to hinder its construction and is impaled on its highest point; to the lovely Fata, who throws herself from its parapet to escape a loveless marriage; to Milan, the gambler, who risks everything in one last game on the bridge with the devil his opponent; to Fedun, the young soldier, who pays for a moment of spring forgetfulness with his life. War finally destroys the span, and with it the last descendant of that family to which the Grand Vezir confided the care of his pious bequest -- the bridge. (Book Jacket)In the year 379 Theodosius divided the Roman Empire into two halves, the Eastern and the Western; the river Drina in Bosnia was the line of division and it remained a cultural border between Orient and Occident for centuries. In the Middle Ages the mountainous Bosnia developed its own identity, breaking away from Serbia in 960, and for a time officially embracing Albigensianism, thus becoming heretic in the eyes of both Orthodox and Latin Christians. The Turkish armies conquered Bosnia between 1386 and 1463. The landowning classes (as well as the adherents of Albigensianism) converted rapidly to Islam; the peasantry remained Orthodox. The Ottoman empire extracted a blood tribute -- at irregular intervals, the Sultan's agents rounded up young boys from Christian peasant villages and carried them off to Stamboul halfway across the world to serve as slaves in the royal household or as conscripts in the Janissary corps. The brightest, however, received appropriate training and emerged as military commanders and administrators in the service of the Empire. Here and there over the centuries, one or two rose to positions of supreme power. In the year 1516, one such boy was snatched from his mother near the oriental town of Visegrad on the Drina.
On that November day in one of those countless panniers a dark skinned boy of about ten years old from the mountain village of Sokolovici sat silent and looked about him with dry eyes. In a chilled and reddened hand he held a small curved knife with which he absent-mindedly whittled at the edges of the pannier, but at the same time looked about him. He was to remember that stony bank overgrown with spars, bare and dull grey willows, the surly ferry-man and the dry water-mill full of draughts and spiders' webs where they had to spend the night before it was possible to transport all of them across the troubled waters of the Drina over which the ravens were croaking. Somewhere within himself he felt a sharp stabbing pain which from time to time seemed suddenly to cut his chest into two and hurt terribly, which was always associated with the place where the road broke off, where desolation and despair were extinguished and remained on the stony banks of the river, across which the passage was so difficult, so expensive, and so unsafe. It was here, at this particularly painful spot in that hilly and poverty-stricken district, in which misfortune was open and evident, that man was halted by powers stronger than he and, ashamed of his powerlessness, was forced to recognize clearly his own misery and that of others, his own backwardness and that of others.What this boy in the pannier was later to become has been told in all histories in all languages and is better known in the world outside than it is amongst us. In time he became a young and brave officer at the Sultan's court, then the Great Admiral of the Fleet, then the Sultan's son-in-law, a general and statesman of world renown, Mehmed Pasha Sokollu, who waged wars that were for the most part victorious on three continents and extended the frontiers of the Ottoman Empire, making it safe abroad and by good administration consolidated it from within. For these sixty odd years he served three Sultans, experienced both good and evil as only rare and chosen persons may experience them, and raised himself to heights of power and authority unknown to us, which few men reach and few men keep. This new man that he had become in a foreign world where we could not follow even in our thoughts, must have forgotten all that he had left behind in the country whence they had once brought him. He surely forgot too the crossing of the Drina at Visegrad, the bare banks on which travelers shivered with cold and uncertainty, the slow and worm-eaten ferry, the strange ferryman, and the hungry ravens above the troubled waters. But that feeling of discomfort which had remained in him never completely disappeared. On the other hand, with years and age it appeared more and more often; always the same black pain which cut into his breast with that special well-known childhood pang which was clearly distinguishable from all the ills and pains that life later brought to him. With closed eyes, the Vezir would wait until that black knife-like pang passed and the pain diminished. In one of those moments he thought he might be able to free himself from the discomfort if he could do away with that ferry on the distant Drina, around which so much misery and inconvenience gathered and increased incessantly, and bridge the steep banks and the evil water between them, join the two ends of the road which was broken by the Drina and thus link safely and for ever Bosnia and the East, the place of his origin and the places of his life. Thus it was he who first, in a single moment behind closed eyelids, saw the firm graceful silhouette of the great stone bridge which was to be built there ...
Ivo Andric was born a Bosnian Serb in 1892, and grew up first in Sarajevo, where his father was a silversmith, and then, after his father died, in Visegrad, where his mother's father worked as a carpenter. He grew up playing on the bridge he describes, hearing its many fables and stories, observing first-hand town and village around it, seeing it bridge the lives of Christian, Muslim and Jew. In his youth, during the Austrian annexation of Bosnia-Hercegovina, Andric attended the great Hapsburg centers of learning -- Vienna, Zagreb, Graz and Cracow -- but during WWI his nationalist political activity caused him to be arrested by the Austrians and put in an internment camp for three years. On his release, he took up contributing in a literary review advocating political union of all the Southern Slav peoples. He got a Ph.D. in the history of Ottoman Bosnia from Graz in 1924 -- the detail in The Bridge on the Drina shows his great command over original sources and accounts of the period -- and joined the diplomatic service, rising to be his government's ambassador to Berlin: shades of a village boy raised to become Mehmed Pasha in an imperial capital, carrying his Visegrad on the Drina in his heart. The Bosnian government collapsed in 1941; Andric returned to Belgrade, where he stayed as a private citizen watching Tito's resistance emerge victorious from the ruin of war. The Bridge on the Drina was written in 1945. By this time, Andric had moved away from the linguistic nationalism he championed in his youth towards pan-slavic sympathies: he seems to point to a coming cultural transformation that would transcend Bosnia's sectarian and ethnic divisions. He was too old to embrace fully Tito's communist Yugoslav utopia (the regime did attempt to win him over, showering him with honors), though he preferred it to the narrow schisms of Serb, Croat, Slovene and Bosnian, of Orthodox, Catholic, and Muslim. History has shown us Andric's hoped-for transformation did not survive Tito, and in the nineties the Balkans slid back again, with terrible consequences, into the production of 'more history than they could locally consume.' Bosnia, in particular, showed medieval horrors reminiscent of the Turkish times -- one of the alleged rape camps of the Bosnian Serbs was close to Visegrad -- and for those surprised by the suddenness of the disintegration of Yugoslavia this is an important book to read. The book was translated into English in 1959, and with it spread Andric's European reputation. Ivo Andric died in 1975.A strange work. It goes into the mind of the Bosnian Muslim farther than others I have read, but I got the feeling that the Bosnian Serb in Andric somehow cannot go all the way to embrace the beys or hodjas or gypsies he describes so well. The prose sings with the lyric of genuine sentiment, but a more ambitious canvas would have served Andric better -- against the epic backdrop of a And Quiet Flows the Don (of which I was reminded frequently reading this), The Bridge On the Drina comes across as a set of short stories. But read it to people the history of Bosnia, to meet the obstinately cynical Alihodja ridiculing the Austrians' railway; Corkan the one-eyed gypsy, unlucky in love, dancing drunk on the parapet; or Lotte, the bustling Galician Jewess, ruling over drunkards in her hotel with a heave in her bosom and a glint in her eye.What does your sorrow do while you're sleeping? It is awaken and waiting. And, when it loses patience, it wakes me up.

GORAJDE DRINA RIVER

GORAJDE
Saraybosna'nın batısında, Drina nehri çevresinde yer alır. Şehir denizden yüksekliği 345 metre olan Jahorina Dağının doğudaki yamaçları üzerine kurulmuştur. Yüz ölçümü 573,1 kilometre karedir. Karasal bir iklimi vardır. Nüfusu günümüzde 42000 civarındadır. Yıllık ortalama sıcaklık 10.8 santigrat derecedir. Yağmurlar her mevsimde hemen hemen aynı oranlarda görülür.İçilebilen maden ve menba suları oldukça fazladır. Şehir adeta içme suyu cenneti gibidir. Bunun yanı sıra organik tarım ürünleri ile turizm de ( drina ve kollarının sunduğu imkanlar, zengin ormanları, avlanma sahaları vb.) Gorazde'nin önemli gelir kaynakları arasındadır.. Kanton yönetimi Gorazde'de makine ve kimya sanayi ile iletişim gibi alanlarda gelimişi sağlamak için yabancı yatırımcılara bir çok kolaylıklar sağlamaktadır.Drina Vadisi; kuzeydoğuda Biserna(701m.), Kuzeyde Samari(969m.), kuzeybatıda Misjak(618), batıda Gubavica(410) ve kuzeyde Povrsnica(420m.) dağları ile çevrilidir. Drina vadisi Bosna'nın kuzeydoğu bölgeleriyle iletişimi sağlayan bir merkez üssü konumundadır. Tarihten buyana denizden iç bölgelere ulaşımın bir parçası olmuştur (Dubrovnik- Trebinje- Gacko- Foca- Drina Vadisi). Bu yol, özellikle Roma İmparatorluğu zamanında ve Ortaçağ boyunca da Dubrovniklilerin Bosna'nın iç bölgelerine ulaşımında ve hatta Sırbistan'a ulaşmalarında kullanılmıştır (Dubrovnik yolu). Drina Nehri Gorajde'nin kurulmasında ve gelişmesinde çok önemli bir yere sahiptir. En ciddi sel baskınları 17. yüzyılda 1677, 1731,1737 ve 1896'da meydana gelmiştir. Gorazde 1465'ten 1878'e kadar Osmanlı İmparatorluğunun hakimiyetinde kaldı. 18. ve 19. yüzyıllarda bu şehirde Müslümanlar ve Ortodokslar yaşıyordu. II. Dünya savaşına kadar ayrı ayrı bölgelerde yaşayan bu iki topluluk arasındaki sınırlar yavaş yavaş yumuşamaya başladı. Şehir II. Dünya savaşından sonra genişlemeye ve modernleşmeye başladı. Merkezde olduğu kadar kenar mahallelerde de yeni caddeler ve yeni binalar inşa edilmeye başlandı. Gorazde hakkında 1379'da bir ticaret yeri olarak, 1444'de ise büyük kale olarak bahsedilir. Şehrin adının Slav kökenli bir kelime olan 'gorazd'dan geldiği tahmin edilmektedir. Gorazde Dubrovnikli tüccarların kendisiyle yoğun ticari etkileşime girdiği 1415'de bir pazar olarak tanınmaya başladı. Osmanlıların şehre geldiği 1465'ten beri şehir yeni mimari yapısıyla oriental bir karakter kazanmaya başladı. 1477'de şehirde dört mahalle vardı. 1550-1557 arasında Mustafa Sokoloviç, Drina üzerine taş köprüyü ve şehre bir de kervansaray inşa etti. Osmanlı hükümranlığı boyunca Bosna'ya ve Dubrovnik'e giden iki önemli yol üzerinde bulunan mühim bir ticaret merkezi oldu. 1477'de brüt devlet geliri 24,256 akçe idi. 1711'de zeamet 26,000 akçe idi. Gorazde yakınlarında Sijercic beyleri tarafından 18. yüzyılda inşa edilen camiler yanında 1446'da Herzog Stjepan tarafından inşa edilen bir Ortodoks kilisesi de vardır. Kiliseye bağlı olan bir de matbaa 1521'den 1531'e kadar burada çaliştı. Bu matbaa Bosna-Hersek'te kurulan ilk, balkanlarda ise ikinci matbaaydı. 18. yüzyılda ve 19. yüzyılın ilk yarısında görülen veba nedeniyle şehrim önemi azaldı. 19. yüzyılın ortalarında Hersek Sancağına bağlı iken Sarajevo Sancağının bir parçası haline getirildi.Bosna-Hersek'in diğer bölgeleriyle birlikte 19. yüzyılın sonlarında Avusturya-Macaristan imparatorluğuna, I. Dünya savaşı sonrasında ise Sırbistan Krallığına bağlandı. II. dünya savaşının devam ettiği 1941 yılının 17 Nisanın da Alman askerleri bir hava saldırısı sonucunda şehre girdi. Bir süre sonra İtalyan askerleri de şehirde konuşlandı.Ulusal kurtuluş ordusu 27 Ocak 1942'de şehri Gorazde'yi geçirdi ve mayıs ayına kadar hakim olabildi. Bu zaman zarfında şehir aynı zamanda Bosna'da ulusal kurtuluş ordusunun merkezi haline geldi. Mart 1942'de Marşal Tito Gorazde'de konakladı. 6 mart 1945'te ise Gorazde işgalden tamamen kurtarıldı.II. dünya savaşı sonrasında büyük bir sosyal ve ekonomik gelişim yaşanmıştır. Bir çok yeni sanayi tesisleri inşa edilmiştir. En dikkate değeri ise nikrojen fabrikasıdır. 1992'deki halk oylamasıyla Bosna-Hersek bağımsızlığına kavuşmuş ancak bu durum Sırp saldırılarının başlamasına neden olmuştu. Grojde stratejik olması nedeniyle savaş sırasında Sırpların önellikle ele geçirmek istediği bir yerdi. Günümüzde bir kısmı Sıbistan'a bir kısmı ise Karadağ'a bağlı olan ve çok sayıda Müslüman Boşnağın yaşadığı Sancak ile bağlantı sağlayan tek geçitti. Şehir savaşta 3 yıl boyunca kuşatma altında kaldı. Bu süreçte şehirden tek çıkış yolu Drina'nın sularıydı ve en insani ihtiyaçları karşılamak dahi çoğu zaman ağır kayıplara neden olabilmekteydi. Grojde'de savaş sırasında bombalanmayan, hasar görmeyen tek evin bile bulunmadığı söylenir. Aliya İzzetbegoviç Dayton anlaşması sürecinde Brcko ile birlikte Gorazde'yi Sırplara bırakmamak için görüşmelere son verilmesi pahasına direnmiştir.Savaş sonrası bölge ekonomisinin yeniden gelişimi için önemli çalışmalar yapılmıştır. Endüstrinin eski haline dönüştürülmesi süreci hızla işlemiş, tarım ürünlerine yeni ve cazip pazarlar aranmış ve daha önceleri pek kullanılmayan doğal kaynakları değerlendirilmeye başlanmıştır.Gorazde doğal güzellikleriyle macera ve köy turizmine elverişlidir. Bir çok kamp alanları bulunur. Drina nehri güzel plajları ve tertemiz suyu ile yüzücüleri cezbeder. Rafting ve su kayağı müsabakaları düzenlenir. Aynı zamanda balıkçılık için de elverişlidir. Her yıl Ağustos ayında Gorazde uluslar arası arkadaşlık festivali düzenlenir. Avrupa'nın pek çok ülkesinden müzisenler ve sanatçılar bir araya gelirler.Drina nehri ve kolları hidro-elektrik santralleri için çok uygun olduğundan bu alanda yatırım yapılabilmesi için çalışmalara başlanmıştır.
İngilizce metinlerin tercümesi:Cemil Adıyaman
Düzenleyen: İzzet

Targovishte
From Wikipedia, the free encyclopedia
Jump to: navigation, search

A street in Targovishte
Târgovişte is also a city in Romania.
Targovishte (Bulgarian: Търговище, "marketplace"; Turkish: Eski Cuma, "old market") is a city (population: 46 000; 170 m above sea-level) in Bulgaria, capital of Targovishte Province. It is situated at the southern foot of the low mountain of Preslav on both banks of the Vrana River. It is 339 km north-east of Sofia, 41 km west of Shumen, 25 km north-west of Veliki Preslav, 24 km north-east of Omurtag, 100 km north-east of Veliko Tarnovo, 36 km south of Razgrad, and 35 km south-east of Popovo. It was an ancient market settlement.
In the 18th and 19th centuries it became a famous market for animals and craft products called Eski-Djumaia. Industrial development began after the Second World War. Factories producing car batteries and machines for the food industry were opened; later, furniture and textile industries developed. One of Bulgaria's largest wine production factories is located there. The town is a cultural center. In 2000, ruins of an ancient Roman town called Missionis (Мисионис) were found near Targovishte.

HISTORY OF MERSIN

History
This coast has been inhabited since the 9th millennium BC. Excavations by John Garstang of the hill of Yümüktepe have revealed 23 levels of occupation, the earliest dating from ca. 6300 BC. A fortification was put up around 4500 BC, but the site appears to have been abandoned between 3200 BC and 1200 BC.
Afterward the city was part of many states and civilizations including the Hittites, Assyrians, Persians, Greeks, the Macedonians of Alexander the Great, Seleucids, Lagids. During the Ancient Greek period, the city bore the name Zephyrion (Greek: Ζεφύριον[1]) and was mentioned by numerous ancient authors. Apart from its natural harbor and its strategic position along the trade routes of southern Anatolia, the city profited from trade in molybdenum (white lead) from the neighbouring mines of Coreyra. Ancient sources attributed the best molybdenum to the city, which also minted its own coins.
Then the area became the Roman, province of Cilicia, which had its capital at Tarsus while nearby Mersin was the major port. The city, whose name was Latinized to Zephyrium, was renamed Hadrianopolis for emperor Hadrian.
The Roman Empire split and this area fell into the half ruled from Byzantium (later Constantinople), which became the centre of trade in this part of the world, drawing investments and trade, and causing Mersin to lose its shine.
The city was Christianized early; and was the see of a bishop. Le Quien (Oriens christianus, II, 883) names four bishops of Zephyrium: Aerius, present at the Council of Constantinople in 381; Zenobius, a Nestorian, at the Second Council of Constantinople in 432-434; Hypatius, present at the Council of Chalcedon in 451; and Peter, at the Council in Trullo in 692. The city remains a titular see of the Roman Catholic Church, Zephyriensis; the see has been vacant since 1966. [2]
Then came Arabs, Egyptian Tulunids, Seljuk Turks, Mongols, Crusaders, Armenians, Mamluks, Anatolian beyliks, and finally the city was conquered by the Ottomans in 1473.
During the American Civil War, the region became a major supplier of cotton to make up for the high demand due to shortage. Railroads were extended to Mersin in 1866 from where cotton was exported by sea, and the city developed into a major trade center. By 1900, the Catholic Encyclopedia reports the city having about 1,8000 inhabitants, of whom 8,000 were by ethnicity Greeks, 1,000 Armenians, and 2,000 Roman Catholics; the remaining approximately 9,000 inhabitants were presumably Muslim. The Roman Catholic parish of Mersin was administered by Capuchins; there were also Sisters of St. Joseph of the Apparition; schools for boys and girls, and hospitals.
In 1918 Mersin was occupied by French and British troops in accord with the Treaty of Sevrès. It was liberated by the Turkish army in 1920. In 1924, Mersin was made a province, and in 1933, Mersin and İçel provinces were joined to form the (greater Mersin) İçel province.
Up until the 1970s Mersin had a population of 380,000 and a classy feel to it, with carriages parading under palm trees. The seafront was all orchards of oranges and lemons, perfect for a quiet stroll, and you could play on the beach. The heart of this tree-lined bourgois establishment were the patisseries along Flamingo Yolu, a name that evokes nostalgia among those who lived here through the 60s and 70s.
But the vast expansion and immigration from other parts of Turkey, especially further east, in the 80s and 90s has changed it completely. Now the sea front is lined with huge concrete buildings, there are no beaches, and the orange trees have all been dug up. And further out of town where there were one or two areas of seaside holiday flats now there are hundreds and hundreds. No one will ever know what archaeological treasures have been dragged away by the bulldozers at the same time. This greedy destruction has gone on and is still going on without effective control by the local authorities who at the same time have failed to put in the infrastructure (roads, drains, sewage treatment etc.) to cope with the large population that has come to the coast.

[edit] Mersin today
Today Mersin is a large city spreading out along the coast, with Turkey's second tallest skyscraper, huge hotels, an opera house, expensive real estate near the sea or up in the hills, and many other modern urban amenities, although still nothing like the long-established nightlife and culture of Istanbul or Izmir; but Mersin is a smaller and calmer city.
The municipality is now trying to rescue the sea front with walkways, parks and statuary, and there are still palm trees on the roadsides especially where the young generation like to hang out in the cafes and patisseries of smart neighbourhoods such as Pozcu or Çamlıbel. These are established neighbourhoods where there are many well-known shops and restaurants with years of experience and reputations to protect. The city centre is a maze of narrow streets and arcades of little shops and cafes, with young people buzzing around on scooters. The old quarter near the fish market is where you will find the stalls selling tantuni and grilled liver sandwiches.
One of the most distinctive features of the city as a whole is the solar heating panels, they are everywhere, on top of every building.

[edit] Cuisine
The local cuisine includes: kebab of course but especially the hot sandwich of grilled meats wrapped in flat bread called tantuni; the home-made sausage bumbar; carrot helva (cezerye); karsambaç (a kind of ice slush); künefe a baked cheese pastry (known throughout south-east Turkey including Mersin); and kerebiç, a semolina pudding, especially made in the month of Ramadan, and many other local soups and stews. The traditional drink of this corner of Turkey, including Mersin, is şalgam suyu (the water used to pickle turnips in).

[edit] Economy
The port is the mainstay of Mersin's economy. There are 35 piers, a total port area of 785 km² (205 acres), with a capacity of 4,000 ships per year.
Adjacent to the port is Mersin Free Zone established in 1986, the first free zone in Turkey, with warehouses, shops, assembly-disassembly, maintenance and engineering workshops, banking and insurance, packing-repacking, labelling and exhibition facilities. The zone is a publicly owned center for foreign investors, close to major markets in the (Middle East, North Africa, East and West Europe, Russian Federation and Central Asia. The trading volume of the free zone was USD 11,8 billion in 2002.
Mersin has highway connections to the north and east, and is also connected to the southern railroad. Adana airport is 69 km (43 miles).
60% of the male population and 16% of the female population is employed. Unemployment is about 22.7%
Mersin port is an international hub for many vessels routing to European countries.Its now operated by PSA.

[edit] Mersin University
Mersin University was founded in 1992 and started teaching in 1993-1994, with 11 faculties, 6 schools and 9 vocational schools. The university has had about 10 thousand graduates, has broadened its current academic staff to more than 100 academicians, and enrolls 28,000 students.

[edit] Culture
Because the city has been a crossroads for centuries the local culture is a medley of civilizations. Mersin has a State Opera and Ballet, the fourth in Turkey after Istanbul, İzmir and Ankara. Mersin International Music Festival was established in 2001, and takes place every October. The photography association Mersin Fotograf Derneği (MFD), is one of the most popular and active cultural organizations in the city. There is a small museum in the city centre. The municipal cemetery is interesting as people of all faiths and denominations can be buried here.
In order to swim in clean water you need to get out of town, perhaps an hour along the coast. The beach at (109km beaches) Kızkalesi, Ayaş,Soloi,Susanoğlu is popular with families while young people prefer Akyar,Yapraklı koy,Narlıkuyu or quieter bays along the coast, some of which are very attractive indeed.

[edit] Notable natives
Ahmet Kireççi (aka Ahmet Mersinli) - Olympic medalist wrestler
Karacaoğlan - 16th century folk poet
Seyhan Kurt - poet

[edit] See also
Cilicia War
Chronology of the Turkish War of Independence

[edit] References
^ [1] retrieved June 14, 2007
Blue Guide, Turkey, The Aegean and Mediterranean Coasts (ISBN 0-393-30489-2), pp. 556-557.
Blood-Dark Track: A Family History (Granta Books) by Joseph O'Neill, contains a detailed and evocative history of the city, viewed from the perspective of a Christian Syrian family long resident in Mersin.
Richard Talbert, Barrington Atlas of the Greek and Roman World, (ISBN 0-691-03169-X), p. 66
This article incorporates text from the public-domain Catholic Encyclopedia of 1913.

eski mersin hatiralar

eski mersin

MERSİN VE HATIRALARI

MARINA BOZYAZI




NARLI KUYU










SAHİLDEN GÖRÜNTÜ (VALİ KONAGI) RESTORE EDİLMİS SEKLİYLE :)








MÜFTÜ KÖPRÜSÜ

SAHİLDEN GÖRÜNTÜ(eski mersin)

ESKİ MERSİN (vali konagı)

YERKÖPRÜ ŞELALESİ MUT - MERSİN

ZEUS OLBİOS TAPİNAGİ

Akdeniz’de üzüm ve incir ilk Yumuktepe’de üretildi
23 Eylül 2007
Mersin’de, geçmişi MÖ 7200’lü yıllara kadar giden, Anadolu’nun en eski yerleşim yerlerinden Yumuktepe Höyüğü’ndeki kazı çalışmalarını yürüten İtalya’nın Lecce Üniversitesi Arkeoloji Bölümü Öğretim Üyesi Prof. Dr. İsabella Caneva, "Arkeobotanik incelemeler soncu, Akdeniz havzasında üzüm ve incirinin ilk kez Yumuktepe’de üretildiğini, buradan da Anadolu ve diğer bölgelere yayıldığını belirledik" dedi.Bu yıl kazı çalışmalarının 14’üncüsünü, aralarında öğrenci ve işçilerin de bulunduğu yaklaşık 30 kişilik ekiple üç alanda sürdürdüklerini belirten Prof. Caneva, yaklaşık 1 aylık çalışmada önemli bulgular elde ettiklerini söyledi. Yumuktepe’deki kazıların Türkiye’deki ilk tarih öncesi dönem kazısı olduğunu vurgulayan Prof. Caneva, "Yazının olmadığı, ilk tarımın başladığı, hayvanların evcilleştirildiği dönemi kast ediyoruz" diye konuştu. Prof. Caneva, Yumuktepe’nin bir önemli özelliğinin de MÖ 7200’lü yıllardan MS 1100 yılına kadar kesintisiz bir yerleşme olduğunu belirtti

ADAMKAYALAR - MERSİN

MERSİN LİMAN MENDİREK'TEN GORUNTU

ILISU SELALESİ - MERSİN

ILISU ŞELALESİ MERSİN

MERSİN PALMİYELER

MERSİN'İN HERYERİ PALMİYE DOLU :)

KIZKALESİ

KIZKALESİNDEN GÖRÜNTÜ

MERSİN - MERSİNA

MERSİN

Ünlü bir iktisat tarihçisi:"Ekonomik çıkarlar neredeyse, asker ve savaş oradadır" diyor. 1 .Dünya Savaşı ekonomik nedenlerle çıkmıştı. Savaş sonucunda yenik düşen ülkelerin öncelikle ekonomik alan-larına ve kaynaklarına el konuldu.30 Ekim 1918, yer, Limni adasının Mondros limanında demirli İngiliz Agamemnon zırhlısı. 1.Dünya Savaşı sonlarında yenik düşen Osmanlı İmparatorluğu heyetine, İtilaf Devletleri adına Ferik Amiral Sir S.A.G. Calthrope, 25 maddelik bir Mun'akit Mütâreke-Nâme imzalatmaya zorluyordu.Tarih kitaplarımızda "Mondros Mütarekesi" olarak geçen bu sözde ateşkes anlaşması gerçekte 600 yıllık bir imparatorluğun siyasi ve ekonomik egemenliğini sona erdiren acı bir belgeydi. Sömürge imparatorlukları bu belgeyle yetinmediler. Şubat 1919'da Paris'de toplanarak Batı Anadolu'yu Yunanistan'a vermeyi kararlaştırdılar. Bundan böyle tükenmiş imparatorluğun kalbi olan Anadolu, dört bir yandan işgale başlanacaktı.17.12.1918 günü sabahı İngilizler Mersin'i işgale başladılar. Ş.Develi bu işgali şöyle anlatır: "Saat 9'da Mersin iskelesine yaklaşan bir filikadan çıkan İngiliz Subayı, iskele komiser muavi­nine bir zarf vererek gemisine dönmüştür. Mutasarrıf Galip Bey, Hükümet Konağı'nda Jandarma Bnb. Hüseyin Hüsnü, Emniyet Komiseri Hüsnü ile toplantı halindeydi. Tercüme edilen ingiliz subayının getir­diği mektupda "Ateşkesin 7. maddesi uyarınca ve son anlaşmaya göre asayişi sağlamak amacı ile Kilikya'nın işgaline Mersin'den başlanacağını, çıkarmanın istasyon yakınlarındaki iskeleden yapılacağını, Osmanlı idaresine ve memurlarına karışılmayacağı, işgalin geçici olduğu, halkın heyecana kapılmaması ve herhangi bir karşı koyma sorumluluğunun idare amirlerine ait olacağı bildiriliyordu ve "iskele civarı meydanlığı, İngiliz fabrikaları, istasyon binası ve Amerikan Kolejinin işgal edileceği, gerekli tedbirlerin alınması" isteniyordu.Saat 10 sularında Yzb.Mehmet Selahittin Han'ın Müslüman Hint bölüğü Alman iskelesinden çıkarak İngiliz fabrikasına yerleşmişlerdi. İşgalin ilk günleri olaysız geçmiştir. İşgalin başında bulunan Bnb.Bak, Mutassarrıf Galip Bey ile irtibat kurmuş ve yönetime karışmamıştır. İşgalci İngilizler karar­gahlarını Amerikan Koleji binasına kurmuşlar ve Üstg.Arthur komutasında istasyonda bir kontrollük tesis etmişlerdir. Olaysız geçen 16 günden sonra 2.1.1918 günü Yrb.Romieu komutasında Fransız işgal askerleri ve Ermeni Lejyon alayı Gümrük iskelesinden çıkarak Taşhan'a yerleşmiş ve işgale katılmışlardır. Fransız işgal kuvvetlerini Ermeni gönüllüleri; Taşhan, Araplar köyü, Hristiyan köyü ile Zeytinlibahçe'de çadırlara, Tunuslu ve Cezayirli askerler de askeri kışlaya ve Müftü Medresesi'ne yerleşmişlerdir.12.11.1919 tarihinde İngiliz kuvvetlen çekilmiş ve işgalci olarak Fransızlar kalmıştır. Fransız işgal komutanlığı 19.1.1919 tarihinde yayınladıkları emirname ile Baş Administratör olarak Alb. Bremon'un Adana'ya ve Guvarnör olarak Bnb. Anfre'nin Mersin'e atandığını bildirmiştir. Anfre, hükümet konağının salonunu çalışma yeri olarak kendisine ayırmıştır. Fransız konsolosluk memurlarından Mardiros Dellalyan'ı tercüman. Deniz Subayı Tilçer'i Gümrük Kontrolörü, Üstg.Salandrı Belediye sorum­lusu, Başçavuş Patini'yi Komiserliğe, Yd.Tgm.Yakupyan'ı Jandarmaya ve Hapet Tulumcuyan'ı Maliyeye atamıştır.Guvarnör Antre, Mutasarrıf Galip Beyden idare amirleri ile çeşitli cemaat mümessilleri ile tanıştırılmasını istemiş ve Tahrirat Müdürü Salim, Muhasebeci Kanbur Cemal, Tapu Müdürü Lazkiyeli Şükrü, Tahsilat Müdürü Mehmet Latif, Nüfus Müdürü Ziya, Evkaf Müdürü Hulisi, Ceza Mahkemesi Reisi Osman, Bidayet Mahkemesi Reisi ve Kadı Tahsin, Gümrük Müdürü İhsan, Jandarma Komutanı Bnb.Zühtü, Emniyet Komiseri Hüsnü Beyle tanıştırılmıştır. Guvarnör Anfrei'nin önerisi üzerine hayır • cemiyetlerinin kurulmasına başlanmış, ancak "Türk" adına tahammül edemediği için kurulmak istenilen Türk Hayır Cemiyetinin adı evvela Cemiyetül islamiyetül Hayriye ve sonradan değiştirilerek İslam Hayır cemiyeti ismini almıştır. Cemiyet başkanlığına Müftü Abdullah, ikinci başkanlığına Ahmet-Ergelen ve Galip Hasip ve üyeliklere Ziya - Yalaz, Dr.Hayri - Tolunay - Ömer Lütfü - Kutay, Niyazi - Develi, Hacı Yusuf Ağazade Tahsin, Hıdıroğlu Ali Beyler seçilmişlerdir. Cemiyetin bilinen toplantı yeri Yeni Camii odasıydı. Bu arada Jandarma Komutanı vekili Yzb.Haydar, Bl.Komutanı Galip, Jandarma Katipi Ali Rıza, Ziya, Dr.Hayri beylerden müteşekkil gizli bir cemiyet daha kurulmuş ve Tarsuslu Palancı Mahmut Ağa'nın evinde toplanarak işgale karşı koyacak çalışmalarda bulunuyorlardı.Başka cemiyetlerde kurulmuştu. Cemiyetül islamiyetül Arabiyetül Hayriye, Cemiyetül İslamiyetül Hayriyetül Şiiye ve lslami cemiyetlerin dışında; Birleşik Ermeni cemiyeti, Rum cemiyeti, Ortodoks ve Marunilerin Arap Hristiyan cemiyetleri, Musevi cemiyeti, Kürt yardım cemiyeti."Mersin'de Kuvayi Milliye Hareketinin KuruluşuA. Demirtaş bu olayı şöyle anlatır: "Sivas Kongresi'nde (4-12 Eylül 1919), Mustafa Kemal'in Heyeti Temsiliye Başkanı sıfatıyla, yerel örgüt temsilcileriyle yaptığı görüşmeler sonucunda yerel örgüt­lerin tümü, Rumeli ve Anadolu Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti adı altında toplanması ve milli güçlerin birleştirilmesi kararlaştırılmıştı.Bu karardan sonra yurdun her yerinde olduğu gibi İçel'de de milli örgütler, çalışmalarını bu büyük kuruluşun birer şubesi olarak devam ettirmeye başladılar. Böylece tüm askeri güçler ve halk milisleri (çeteleri) Milli Kuvvetler adıyla birleştirilerek, düzenli bir ordu disipliniyle görev yapmaya başladı.Mustafa Kemal, Kolordulara gönderdiği gizli emirde hangi Kolordunun hangi bölgelere, nasıl yardımda bulunabileceği bildirilmişti. Buna göre işgal altındaki Doğu Kilikya bölgesine Ankara'daki 20.Kolordu'nun kuzeyden, Konya'da bulunan 12.Kolordu'nun batıdan yaklaşım yaparak yöredeki Milli Kuvvetleri hazırlayacaklar ve gereken desteği vereceklerdir.Bu talimata göre Konya'daki 12. Kolordunun Binbaşı Hüseyin Hüsnü Bey başkanlığındaki subay grubu Gülnar, Ermenek ve Anamur ilçelerini dolaşarak halkla temaslar kurdular ve Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti'nin Gülnar, Mut, Mağara, Silifke ve Kelolukyöre şubelerini açtılar. Milli Kuvvetlerin oluşmasını sağladılar, hareket planını hazırladılar. Bu çalışma ve hazırlıkların bitirilmesinden sonra mağara bucağından hareket edilerek, İçel'in doğusuna doğru ilerlemeye başladılar (20 Şubat 1920). Kaza merkezi Erçel idi.Mersin ve Tarsus'un kıyı va ova bölgeleri tamamen işgal altında bulunduğundan, Batı İçel'den sağlanan Milli Kuvvetler, bir düzen içerisinde İçel'in dağlık kesiminden doğuya doğru ilerleme ortamı bulabiliyorlardı. Mağara, Silifke, Güzeloluk, Yağda, Sorkun ve Tepeköy güzergahından Efrenk'e (Arslanköy) ulaşılabildi. 1 Mart 1920'de burası işgalden kurtarıldı.Mersin - Tarsus Müdafaa-i Hukuk CemiyetleriArslanköy işgalden kurtarıldıktan sonra Teğmen Nail Bey burada Arslanköy Müdafaa-i Hukuk Heyeti'ni oluşturdu. Başkanlığa Ali Yıldırım (Çolak Ali) getirildi. 20 Mart 1920'de Belenkeşlik'de Tarsus Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti kurulmuştur. Başkanlığına da Hacı İshak Ağa getirilmişti.25 Mart 1920'de Mersin Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti, Çavuşlu köyünden Hıdır oğlu Ali Efendi başkanlığında bir heyet seçilmiştir.Anadolu ve Rumeli Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti, Çavuşlu köyünden Hıdır oğlu Ali Efendi başkanlığında bir heyet seçilmiştir.Anadolu ve Rumeli Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti Heyeti temsiliye Başkanı Mustafa Kemal Paşa, Mersin Sancağı'nın da Büyük Millet Meclisi'nde temsil edilmesi için 5 milletvekilliği için 4 aday gönder­miş, birisini de Mersin halkının seçmesini ve sonucunun acilen, 23 Nisan 1920 tarihine kadar ulaştırılmasını istemiştir. Mersin işgal altında olduğu için, aday seçiminin Elvanlı'da olması, hazır bulu­nan 40 kusur kişinin oyu ile Ziya (Eraydın) Bey seçilmiştir (3 Nisan 1920).Daha sonra Kurtuluş Savaşı için hazırlıklar yapılmaya başlanmıştır. Müdafaa-i Hukuk Üyeleri Gözne'ye gelerek ve Muhtar Maraşlı Ali Efendi'nin de fikri alınarak, sonradan vali konağı olan bina 10 yataklı bir hastane şekline getirilmiştir. İçel'deki Müdafaa-i Hukuk Cemiyetleri'nden istenen yardımlar da gelmeye başlamıştır. İlk kez 1 Haziran 1920'de Silifke'den 1.350 liralık yardım ulaşmıştır. Bu yardımlarla sağlanabilen silah, cephane, giyecekler dağ köylerinin belirli merkezlerinde depolanmıştır.Mersin - Tarsus Cephelerinde Yapılan SavaşlarSavaş düzeni olarak Mersin - Tarsus bölgesi üç bölüme ayrılmıştır. Alata deresiyle Deliçay arası Mersin grubunu; Deliçay ile Tarsus Çayı arası Tarsus grubunu; Tarsus Çayı ile doğusu da Kavaklıhan grubunu teşkil ediyordu. Milli Müfrezeler (birlikler) bu alanlarda yerleşerek savaş düzenini alacaklardı.Heyeti Temsiliye'nin talimatı üzerine Tarsus grubundaki müfrezeler şunlardır:Bozkurd Müfrezesi, Tarsus Gençler Müfrezesi, Selçuk Müfrezesi, Demirbaş Müfrezesi, Tozkoparan Müfrezesi, Gökbayrak Müfrezesi, Süvari Müfrezesi, Göçüklü Karahacı Müfrezesi, Polat Ağa Müfrezesi, Incirgedikli Derviş Ağa Müfrezesi, Kamberlihöyüklü Veysel Çavuş Müfrezesi, Eminlik'den Molla Nasuh Müfrezesi, Karayaylalı Müfrezesi, Berdan Müfrezesi, Semil Çavuş Müfrezesi, Efeler Müfrezesi, Karafaki-Arslanyürek Müfrezesi, Urfalı Mehmet Müfrezesi, Kurbanlı Akış Ağa Müfrezesi. İşgal kuvvetleriyle Kuvayi Milliye arasında Mersin grubunda Başnalar, İçmeler, Subendi, Emirler, Kızılyar, Mezitli ve Arpaçsakarlar savaşları yapılmıştır.Tarsus gurubunda ise Eshabıkehf, Hacıtalip, Bağlar ve Karadırlik Kavaklıhan grubunda da Karboğazı ve Kavaklıhan savaşları yapılmıştır.20 Aralık 1921 Ankara Antlaşması İmzalanıyorAsker ve silah bakımından Milli kuvvetlerimizden kat kat üstün olan Fransızlar, Mersin, Adana, Urfa, Antep ve Maraş gibi geniş bir cephede tutunarak Ermenilerle ortak bir devlet hayali içindeydiler. Fakat Milli kuvvetlerimizden beklemedikleri çetin bir gerilla savaşı karşısında umutsuzluğa kapılarak verdikleri ağır kaybı daha da büyütmek istemediler. Fransa'daki iç siyasi çekişmelerde savaşı bırakıp çekilmeyi gerektirdiğinden, önce Ankara'da kurulan yeni Türkiye devletini tanıdılar.Fransızlarla başlayan temaslar ve görüşmeler sonucu 20 Aralık 1921 tarihinde Ankara'da Franklin Bouillon ile Fethi Okyar arasında Ankara Antlaşması adıyla bilinen bir antlaşma imzalandı. Ankara Antlaşması, özerk bir yönetime sahip olmasını öngördüğü İskenderun Sancağı dışında, bütün Kilikya'nın, bu arada Mersin ve İçel'in Türkiye'ye bırakılmasını öngörüyordu."Mersin ve Tarsus'un KurtuluşuAnkara antlaşmasının taraflarca onaylanmasından sonra, Fransızlar işgal altında tuttukları Kilikya kentlerini kısa süre içinde boşalttılar. Fransızlar'ın Tarsus'u boşalttıkları gün 27 Aralık 1921'de, Adana'daki Türk alayının bir taburu ve bir süvari bölüğü Tarsus'a, 3 Ocak 1922'de de Mersin'e girdi, böylece Mersin ve Tarsus'un kurtuluşu sağlanmış oldu. Atatürk'ün Mersin ZiyaretleriAtatürk yurdun birçok yerini olduğu gibi, Mersin'i de birçok defa ziyaret etmiştir. Mersin'e ilk zi­yareti Cumhuriyetten önce 5 Kasım 1918'de olmuştur. Atatürk, bu ziyaretinde Silifke sınırları ve Toros eteklerinde, karakolların artırılmasını ve dağ köylerine depolardaki yeni silah ve cephanelerden bol mik­tarda dağıtılmasını yetkililere tavsiye etmiştir.Gazi Mustafa Kemal Paşa, 17 Şubat-4 Mart 1923 arasında İzmir'de toplanan "Türkiye iktisat Kongresi"nden sonra ilk yurt gezisini Adana ve Mersin'e yapmıştır. Mersin ve Tarsus'u ziyaret etmek üzere Gazi ve yanındakiler, 17 Mart 1923 Cumartesi sabahı 9.45'de Adana'dan trenle hareket etmiş­lerdir. Yenice istasyonunda Mersin ve Tarsus'dan gelen heyetlerin karşıladığı tren, Tarsus'dan halkın coş­kun sevgi gösterileri ve alkışları arasında yavaşça geçerken, Gazi, pencereden Tarsusluları selamlıyordu.Saat 11.30'da murt dallarıyla süslenmiş Mersin tren istasyonuna halkın coşkun tezahüratlarıyla girdi. Gazi, eşi Latife Hanımla trenden indikten sonra istasyon önündeki merasim kıtasını teftiş etti. Ön­ce hükümet binasına, daha sonra da Belediye binasına gelen Gazi, başkandan belediye hizmetleriyle il­gili bilgi aldı. Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti ve Gençler Yurdu'nu ziyaretinde, gençlere çok çalışmalarını tav­siye ederek, Türk Ocağı'na katılmalarını önerdi.Belediyenin şereflerine verdiği ziyafete katılmak üzere hep birlikte Mersin Palas Oteline (Günü­müzde Mersin Oteli), daha sonra Askeri Mıntıka Kumandanlığına gidildi (Yandığı yerde şimdi Özgür Ço­cuk Parkı vardır.). Burada Askeri törenle karşılanan Gazi ve yanındakiler, bir süre dinlendiler. Binanın bir bölümünde öğretim yapılan Mersin Ticaret Rüştiyesi'ne geçildi. Girdikleri sınıfta dersi dinleyen ve öğrencilere sorular yönelten Gazi, alkışlar arasında binadan ayrıldı.Program gereğince Millet Bahçesi'nde çay içilecek, kent adına Hükümet Tabibi ve Türk Ocağı Baş kanı Dr.Reşit Galip Bey konuşacaktı. Bahçede murt dalları, çiçeklerle süslenmiş ve bayraklar asılmış yüksekçe bir yer hazırlanmış; yaldızlı büyük iki koltuk konulmuştu. Ancak, Gazi bahçeye girdiğinde iki tah­ta sandalye çekti, eşiyle birlikte oturdular, çaylar içildi. Reşit Galip Beyin heyecanlı bir ses tonuyla söy­lediği, anlamlı, ve samimi hitabını dinlerken ve özellikle "senin büyüklüğün, bu milletin bir ferdi olmak­la iktifa ve iftihar etmendir" sözlerinden çok duygulandı. Sonra kürsü olarak hazırlanan masanın üze­rine çıkarak "Mersinliler, memleketiniz, beldeniz Türkiye'nin çok mühim bir noktasında bulunuyor. Çok mühim ticaret noktasıdır. Memleketiniz bütün Dünya ile Türkiye'nin irtibat noktasının en mühim yerin­dedir. Bunu sizler benden iyi biliyorsunuz.... Aziz Arkadaşlar, bu memleketin hakiki sahibi olunuz" de­diği hitabesini söyledi.Sürekli alkışlar ve övgü sözleri arasında kürsüden indi ve halkın "Yine bekleriz Paşam" tezahüra-tıyla istasyona uğurlandı. 16.30'da Tarsus'a hareket ederken pencereden uğurlayanlar, selamlıyordu.Atatürk 20.1.1925 tarihinde yine Eşi Latife Hanımla birlikte Mersin'e gelmiş ve günümüzde Ata­türk evi olarak müzeye dönüştürülen Christmann Köşkü'nde misafir edilmiştir. Bu ziyaretinde Mersin'de ık, gun kalmıştır. Atatürk Hac, Beyden, güneyde bir çiftlik almak istediğini ve tavsiye edecekleri bir yer olup olmadığını sormuştu. Hacı Bey, Silifke'de bir yer olduğunu söylemiş ve Atatürk 29.1.1925 günü satın almak istediği Tekir-Olukbaşı çiftliğine gitmiştir. Bu çiftlik Abidin Paşa'dan Bodasakiye, kurtuluş­tan sonrada hazineye geçmişti. Atatürk çiftliği hazineden satın almıştır. Burası modern bir çiftlik haline getirilmiş, bağış üzerine yine hazineye devredilmiştir.Atatürk, 10.5.1926 tarihinde Konya üzerinden trenle Mersin'e gelmiş ve doğruca limandaki Er- tuğrul yatına binerek Taşucuna gitmiştir.Atatürk, bundan sonra üç defa daha Mersin'e gelmişse de kentte kalmamıştır.Atatürk, 19.11.1936 tarihinde yine tren yoluyla Mersin'e gelmiştir. Bu gelişinde Vali Konağı'nda kalmıştır. Mersin Valisi olan Rüknettin Nasihioğlu'na:"Vali Bey, konağı çabuk düzenle ve noksanlarını ta­mamlayın. Her sene Nisan ayını burada geçirmek istiyorum" demiştir.Atatürk'ün Mersin'e son gelişi ise 20.5.1938 Cuma günü 13.30'dur. Bu ziyaretinde de Vali Ko­nağı'nda kalmıştır. Konağın balkonunda oturduğu sürece halk karşı kaldırımda, oradan ayrılıncaya ka­dar, uzun süre sevgi ve ilgi ile büyük kurtarıcıyı izlemiştir.Atatürk'ün Tarsus Ziyareti17 Mart 1923 günü Gazi, Eşi Latife Hanım ile beraber Mersini ziyaret ettikten sonra akşam üze­ri Tarsus'a geldiler. Akşam yemeğini yemek üzere Mehmet Rasim (Dokur) Bey'in evine gidildi. Mehmet Rasim Bey, İstiklal Savaşı'nda, Türkiye Büyük Millet Meclisi ordusunun tüm bez ihtiyacını kendi fabri­kasında dokuyup göndermişti. Gazi, akşam yemeğinde Rasim Bey'e:"Kurtuluş Savaşımızda bize fabri­kanız ile büyük destek sağladınız. Ordunun bez ihtiyacının büyük bir kısmını temin ettiniz. Size borcu­muz oldukça çoğalmıştır. Size olan borcumuz nedir ve nasıl öderiz?" diyen minnet dolu sözlerine Rasim Bey'in yanıtı şöyle olmuştur:"Paşam, Türk Ordusuna fabrikam feda olsun. Hükümetimizin bana hiç bir borcu yok."17 Mart gecesi Atatürk ve eşi, eski belediye binasının bulunduğu yerde (Bu bina 1958 yılında yı­kıldı.) kaldılar. Binanın etrafı çepeçevre Tarsuslu insanlarla dolup taşmıştı. Etrafda meşaleler, ateşler ya­kılmış, adeta tüm Tarsuslular nöbet tutmuşlardı. Gazi, arada bir kaldığı binanın balkonuna çıkıp Tarsus­luları selamlıyordu Gazi, balkondan:"Vakit geç oldu. Lütfen istirahat edin. Evlerinize çekilin" diye ses­lenmesine rağmen, Tarsuslular Gazi'nin kaldığı evin etrafında sabaha kadar oturdular.18 Mart 1923 günü, Şelale civarında bulunan Sadık Paşa'nın un fabrikasına giden Gazi ve eşi, burada sabah kahvaltılarını yaptıktan sonra, Şeyh Sünusi'nin evini ziyaret ettiler. Gazi, buradan Türk Ocağı'na giderek gençlere seslendi. Hatıra defterine de şunları yazdi:"Tarsus Türk Derneği altında bir­leşen ve Türklük harsını (kültürünü) yükseltmek gibi kıymetli vazife ifa eden Türk Gençliği'ni takdir ederim. Temenni ederim ki; dernek bu dakikadan itibaren Tarsus'da Türk'ün sönmez ocağının yandığı­nı ismi ile de ilan etsin. 18-19 Mart 1923 Gazi" Aynı gün çiftçilere hitaben de bir konuşma yapan Ga­zi, Tarsus'un birçok tarihi ve dini yerlerini de gezdi. Paşayı izleyen Tarsuslular arasında bulunan kadın mücahit Adile Çavuş:"Bastığın toprağa kurban olayım Paşam" diyerek Gazi'nin ayaklarına kapanmıştır. Atatürk, Adile Çavuş'u elinden tutarak kaldırmış:"Kahraman Türk kadını! Sen yerlerde sürüklenmeye değil, omuzlar üstünde göklere yükselmeye layıksın" diyerek o ünlü sözlerinden birini söylemiştir.Daha sonra İttihat ve Terakki Mektebini (Eski Türk Ocağı İlkokulu) ziyaret eden Gazi Paşa, bu­rada öğrencilerle jimnastik dersi yapmış, sınıfta ise tarih dersi vermiştir. Atatürk, 27 Ocak 1925'de Silifke'yi de ziyaret etmiştir.

SINIMKA

QUARTAL IN TARGOVISHTE :)

PARK BOROVO OKO

OMURTACSKU SAMOLETA

SAMOLETA IN OMURTAG

TARGOVISHTE

TARGOVISHTE

BELIA KON - BEYAZ AT - WHITE HORSE

BELIA KON, BEYAZ AT , WHITE HORSE :-)

SINIMKA TARGOVISHTE

SINIMKA OBLAST T-STE :-)

OSMANPAZARI KASABA (omurtag) ESKICUMA

OMURTAG-OSMANPAZARINDAN GORUNTU :-))

TARGOVISHTE CENTER MUSICANT

MUSICANT IN CENTER OF TARGOVISHTE CITY :-))

BOROVO OKO

TARGOVISHTE CENTER'DEN GORUNTU

TARGOVISHTE CENTER

TARGOVISHTE CENTAR

CELONDOR

ESKI CUMA - TARGOVISHTE

ESKI CUMA TARGOVISHTE MERKEZDEN BIR GORUNUM :-)

OSMANPAZARI KASABA (omurtag) ESKİCUMA

OSMANPAZARI ESKI CUMAYA BAĞLI KASABA BULGRCA ADI OMURTAG
OMURTAG HANIN ADI VERILMIS KASABAYA.
KASABA MERKEZINDEN BIR GORUNTU MEVSIM KIS :)